Jedną z często obserwowanych chorób wierzb jest zgorzel pędów. Choroba ta powodowana jest przez dwa patogeny należące do odrębnych niespokrewniowych gatunków. Z tego powodu niektórzy fitopatolodzy wyróżniają dwie jednostki chorobowe – parcha i antraknozę wierzby. Sprawcą parcha wierzby jest grzyb Venturia saliciperda, a antraknozę powoduje najczęściej grzyb Glomerella cingulata. Makroskopowo objawy obu chorób są takie same. Pierwsze zmiany chorobowe pojawiają się wiosną. Największe nasilenie choroby odnotowuje się w końcu sierpnia i początku września. Rozwojowi choroby sprzyja wilgotna wiosna i lato, duże nawożenie azotem. Najpierw atakowane są liście, które gwałtownie czernieją. Poprzez ogonki liściowe patogeny przerastają do pędów. Na pędach pojawiają sie również nekrotyczne brązowe plamy. Jednak  najczęściej atakowana jest górna część pędów. Dlatego zasychają one stopniowo od góry i zamierają. Gdy nekrozy obejmują całe pędy wyglądają one jak spalone. Grzyby zimują na porażonych pędach w postaci grzybni, z której wiosną wytwarzane są zarodniki infekujące kolejne rośliny. 

W Polsce bardzo często obserwuje się na liściach wierzby brązową plamistość. Sprawcą tej choroby jest najczęściej Drepanopeziza sphaerioides. Objawy to początkowo brązowe plamy na górnej stronie liści. Obejmują one stopniowo dolną stronę liści. Doprowadzają do przedwczesnego zamierania liści. W sprzyjających warunkach plamy pojawiają się również na pędach powodując spękania kory. Objawy te odnotowano niemal na wszystkich roślinach na plantacji doświadczalnej. Porażenie występowało zazwyczaj w dolnej części łodyg. Wydaje się, że choroba ta nie ma większego wpływu na przyrost biomasy. Kolejną plamistością liści jest czarna (smołowata) plamistość liści. Powodowana jest przez grzyb Rhytisma salicinum. Wiosną obawy jej są niemal identyczne jak brązowej plamistości, dopiero latem na brązowych nekrozach pojawia się czarny nalot. Podobnie jak w przypadku poprzedniej choroby jak dotąd nie odnotowano silniejszego porażenia.

W naszych warunkach klimatycznych obserwuje się choroby pędów prowadzące do ich zamierania. Są one powodowane przez grzyby z rodzaju Cytospora  oraz przez inne gatunki z rodzajów Fusarium, Phoma i Pestalozzia. Sprawcami zamierania pędów może być niemal 20 różnych patogenów. Wśród chorób tych można wyróżnić tzw. zamieranie wsteczne, którego sprawcą jest Cryptodiaporthe salicella i zgorzel kory oraz zamieranie krzewów wikliny powodowane przez Cytopsora chrysosperma. Niezależnie od sprawcy zamierania objawy są podobne. Na pędach pojawiają się żółte lub beżowe nekrozy stopniowo obejmujące cały obwód i schodzące do podstawy pędu. Nekrozy są często wgłębione. W środku plamy tkanka stopniowo ciemnieje a pod plamą przybiera postać wodnistą i jest czerwonobrązowa. Porażeniu sprzyja zła kondycja roślin wierzby na skutek przesuszenia, okresowego podtopienia, uszkodzeń mrozowych, a także innych uszkodzeń mechanicznych jak np. żerowanie owadów.

Obecnie jedyną dostępna metodą ochrony plantacji wierzb wiciowych przez patogenami  jest zakładanie plantacji złożonych z wielu odmian i klonów wierzb o dużym zróżnicowaniu pod względem odporności na porażenie przez grzyby. W przypadku rdzy stwierdzono bardzo duże zróżnicowanie w patogeniczności w stosunku do poszczególnych gatunków i odmian wierzb. Z badań prowadzonych w Anglii wynika, że duża liczba wierzb szczególnie pochodzących z Azji i Ameryki Północnej jest odporna na M. epitea. Najlepszą strategią ochrony przed rdzą jest więc prowadzenie plantacji o dużym zróżnicowaniu genetycznym. W spostrzeżeniach dotyczących zarówno rdzy jak i innych agrofagów atakujących wierzbę wydaje się, że plantacje powinny stanowić mieszaniny roślin składające się z klonów średnio i silnie odpornych na rdze oraz inne patogenny.